Terug in Kenia

Het is vreemd maar ook vertrouwd om na 1 jaar weer terug te zijn op de plek waar ik 2 jaar heb gewoond en gewerkt. Na een vertraging van bijna 2 uur kwam ik afgelopen zaterdag avond aan in Nairobi. Het was nog erg warm bij aankomst, een soort drukkende warmte, toen ik in de aankomsthal een breed lachende Keniaan zag staan. Sam, mijn vaste chauffeur in Nairobi was 2 uur blijven wachten om me veilig naar een hotel in het centrum van Nairobi te brengen. Voor diegene die me hier destijds hebben bezocht is Sam wel een vertrouwd gezicht. Het was mijn eerste warme welkom in Kenia en er zouden nog meer volgen.

De volgende dag, zondag heeft Sam me om 5.45 uur ’s morgens weer opgehaald om me terug te brengen naar de luchthaven bij Nairobi. Mijn vlucht naar Kisumu zou om 7.35 uur vertrekken maar we vertrokken al om 07.10 uur. Iedereen had blijkbaar ingecheckt en waarom zou je dan nog langer wachten. Het was een ongewone ervaring voor me, want hier moet je vaker wachten voordat een vliegtuig vertrekt. Ik kwam om die reden dan ook een ½ uur te vroeg aan in Kisumu. Robert en Bernadette waren al aanwezig en Maria kwam 10 minuten later aanlopen. Het was heel fijn om weer vertrouwde gezichten te zien in de derde grootste stad van Kenia en waar de meeste tijd de zon schijnt.

Ik ben vervolgens met Maria meegegaan en woon nu gedurende mijn verblijf hier bij haar in huis in Dunga. Ze woont naast Kiboko bay, een resort, aan het Victoriameer. Het uitzicht is prachtig hier en bijna iedere avond is wel de ondergaande zon te zien met al haar kleuren. Ik heb al mooie foto’s gemaakt want het blijft een bijzonder moment.
De zondag heb ik me verder rustig gehouden en hebben we lekker in de zon gelegen bij Kiboko bay. Ik ben vervolgens goed verbrand aangezien mijn Muzungu huid niet gewend was aan de Keniaanse zon. Mijn Congolese vriendin Eugine kwam nog naar Kiboko bay om me gedag te zeggen. ’s Avonds hebben we gegeten in Kibobo bay met enkele vrienden van Maria die werken voor de CDC (Center of Diseases Control) en de Amerikaanse ambassade.

Maandag was toch de grote dag voor me. Ik zou mijn oud-collega’s weer zien in Pandipieri center en in Magadi center waar het kindercentrum is gevestigd. De mensen waren al maanden gelegen geïnformeerd dat ik zou komen. Het was lang wachten geweest volgens sommige oud-collega’s. Sommigen hadden zelfs de dagen bijgehouden dat ik niet in Kenia was. Het weerzien was dan ook erg warm en hartelijk. Ik was natuurlijk ook helemaal blij om iedereen weer te zien en om verhalen te delen.
Het is vreemd om samen met Bernadette en Anna hier een van de weinige blanken te zijn. Je wordt weer Muzungu genoemd en de eeuwige vraag ‘Muzungu, how are you?’te beantwoorden.
Na mijn meeting met Bernadette stond mijn motor alweer klaar om gebruikt te worden. Alleen dit keer zonder functionerende richtingaanwijzers en zonder een spiegel. Heb even getwijfeld of ik wel motor wilde rijden maar ben toch maar gaan rijden. Ik geef nu zoals de meeste Kenianen de richting aan met mijn armen. Ik rij nu weer dagelijks rond op de motor en meestal heb ik een collega achterop.

Ik ben met Robert vervolgens eerst naar Kevin z’n school gereden en hebben zijn schooldirecteur gesproken. Helaas is zijn thuissituatie al weken niet stabiel zodat ik samen met Robert op zoek zal gaan naar een kostschool. Hij kan dan vanaf januari intern en is verzekerd weer van 3 maaltijden per dag. Na mijn bezoek aan zijn school zijn we naar het kindercentrum gegaan. Mijn andere collega’s stonden al op me te wachten. Door alle tumult zijn we vergeten foto’s te maken . Wat een welkom hier! Ondanks dat ik nu niet meer als VSO’er werk maar een bezoeker ben word ik meteen opgenomen in de groep.
Na het begroeten van mijn collega’s en vrienden hier ben ik snel gestart met mijn werkzaamheden. Allereerst heb ik met de meeste child counselors gesproken over hun ervaringen en de uitdagingen in hun werk. Ik heb daardoor een nog betere indruk gekregen over de werkzaamheden die momenteel worden uitgevoerd voor ouders en kinderen op het gebied van psychosociale begeleiding. Ik had in Nederland nog regelmatig contact met mijn oud-collega’s, maar toch krijg je de meeste informatie als je mensen face to face spreekt.
Uit de gesprekken en uit mijn observaties blijkt dat mijn collega’s nog steeds erg gemotiveerd zijn om de kids hier psychosociaal te begeleiden. De werkmethoden waarin onze counselors zijn getraind en de protocollen die zijn ontwikkeld gedurende mijn verblijf hier, worden nog steeds gehanteerd. Ik ben hier uiteraard erg blij mee. Wel zie ik dat de hulpmiddelen en enkele speel- en tekenmaterialen zoals ballen, auto’s, klei, etc.op zijn. Doordat Plan International niet langer het project financieel ondersteunt is het project nu afhankelijk van particuliere donaties. Dit betekent dat onze child counselors gemiddeld nu 40 euro p/m verdienen i.p.v. €60,-- per maand. Daarnaast zijn de voedselprijzen het afgelopen jaar met 40% gestegen in Kenia. De meeste collega’s kunnen om die reden nog maar 1 maaltijd per dag veroorloven. Doordat ze nu afhankelijk zijn van particuliere donaties is het niet zeker of ze maandelijks een vergoeding krijgen voor de verrichte werkzaamheden in scholen, communities en in het kindercentrum.

Ik zie in de sloppenwijken ook meer armoede dan voorheen. Voordat ik naar Kenia ging had ik me voorbereid op de trainingen en op het weerzien van vrienden en collega’s maar niet op wat ik hier weer zou aantreffen. Het heeft in ieder geval veel impact op mij en ik voel me ook onrustig. In mijn besprekingen met Bernadette en mijn collega’s proberen we een oplossing te vinden voor de uitdagingen binnen het project.

Vanaf woensdag zijn we gestart met bijscholingen voor onze child counselors op het gebied van traumaopvang, begeleiden van kids met gedragsproblemen, intervisie en individuele supervisie en speltherapie. Eerst heb ik op dinsdag Robert de laatste instructie gegeven over de onderwerpen zodat hij de informatie samen met mij wist over te brengen op de child counselors (TOT). Gelukkig had hij zich al goed inhoudelijk voorbereid op de lesmaterialen die ik hem had gegeven.
Morgenavond gaan we met het hele team samen dansen op Keniaanse muziek in een lokale tent. Een extra waardering voor al het werk wat ze hier doen voor de kids en ouders. Ik neem Maria ook mee want zij heeft ook wat te vieren. Haar team van de CDC heeft namelijk goede resultaten geboekt bij de ontwikkeling van een eerste vaccinatie tegen malaria. Het was deze week wereldnieuws.

Ondertussen logeer ik dus weer in Dunga en heb ik weer te maken met allerlei veiligheidsmaatregelen. Ik moet voor 20.30 uur weer in huis zijn met mijn piki piki of met een taxi terug komen. Het is vreemd dat ik weer moet letten op mijn veiligheid. Ik moet zeggen dat ik dit niet heb gemist.

Voor het weekend heb ik afspraken staan met Imelda, Kevin, Sarah en ga ik zondagavond eten met Bernadette en Robert met zijn familie. Dan is het nog maar een paar dagen en voor ik het weet ben ik weer thuis bij Cynthia :).

Voor mijn vertrek naar Kenia heb ik enkele donaties mogen ontvangen van vrienden en familie die betrokken zijn met de mensen hier. Ik heb samen met Bernadette en Robert gesproken over de besteding van de donaties. We gaan voor het kindercentrum en de child counselors nieuwe spelmaterialen en tekenmaterialen kopen die ze gebruiken in hun werk met de kids. Daarnaast gaan we een gedeelte besteden voor het uitbetalen van de vergoedingen aan de child counselors. Mijn collega’s en ik hier zijn erg blij met jullie betrokkenheid en waarderen jullie donatie enorm. Heel hartelijk dank hiervoor!

Over 1 week ben ik weer terug in Nederland.

Veel liefs uit Kisumu,
Christel